Op 1 mei 2025 bestaat MPS Hoveniers twintig jaar. Wat ooit begon als een duo met een passie voor tuinen en een flinke dosis ondernemingszin, is uitgegroeid tot een team van vakmensen dat met plezier werkt aan de mooiste projecten. Oprichters Maarten en Patricia nemen ons mee in hun verhaal. Over hoe het begon, wat hen drijft en waar ze trots op zijn.
De Nederlandse Maarten en Belgische Patricia leerden elkaar kennen via een uitwisselingsproject van de ELCA, de Europese organisatie voor tuin- en landschapsontwerpers. Patricia kwam voor zes maanden naar Nederland om bij hetzelfde hoveniersbedrijf te werken als Maarten. “Het plan was om na een half jaar weer terug te gaan”, vertelt Patricia. “Maar ja… dat liep anders.” De klik was er. Op het werk én daarbuiten. Wat begon als een tijdelijk avontuur groeide uit tot een levenslange samenwerking, zowel privé als professioneel.
Uitdaging
In de jaren daarna werden de eerste stappen gezet voor het opzetten van een eigen hoveniersbedrijf. Want Maarten wist al vroeg dat hij ooit voor zichzelf wilde beginnen. “Ik hou wel van een uitdaging”, zegt hij lachend. Patricia vult aan: “Het ondernemerschap zat er bij ons allebei wel in, al had ik dat zelf niet direct als doel. Maar het voelde als een logische stap, want we werkten al in elkaars verlengde.”
Het enthousiaste duo begon met z’n tweeën, vanuit huis en slechts één busje ’s avonds geparkeerd in de straat. “We begonnen in een rijtjeswoning en groeiden langzaam door. De buren waren niet altijd blij met de geparkeerde busjes in de wijk”, blikt Maarten terug. In die tijd was het voornamelijk Maarten die de meeste uren in het bedrijf kon steken. Patricia werkte toen nog bij een plantenkwekerij en sprong bij waar nodig. “Dat betekende ook dat ik soms buiten de handen uit de mouwen stak’, zegt Patricia lachend.
Gestaag groeien, met twee voeten in de klei
Langzaam groeide het bedrijf. Er kwamen ZZP’ers bij, een tweede bus en in 2016 werd de eerste werknemer aangenomen. “In het begin dacht ik dat ik het alleen kon”, geeft Maarten toe. “Maar ik zag na een aantal jaren in dat, als je echt iets wilt opbouwen en continuïteit wilt bieden, het beter met een vast team kan.”
De combinatie van hun krachten bleek goud waard. Patricia ontwerpt – met een scherp oog voor beplanting – en Maarten toetst de ontwerpen aan de praktijk. “We vullen elkaar op die manier goed aan en denken vanuit verschillende invalshoeken. Dat heeft ervoor gezorgd dat we mooie stappen hebben gezet.”
Liefde voor groen én voor het vak
Wat hen nog altijd drijft? De liefde voor het vak en de natuur. Patricia vertelt: “Ik ben tuinarchitect geworden omdat ik schoonheid in planten zie. Planten bepalen de sfeer in de tuin waarbij ik het liefst verschillende kleurencombinaties maak. Die liefde daarvoor heb ik van huis uit meegekregen.”
Maarten knikt: “Ik ben echt een buitenmens. Ik vind het heerlijk om in de tuin flink aan te pakken en met technische uitdagingen bezig te zijn. Tegenwoordig zit ik meestal op de weg om de klanten te bezoeken en de werken langs te gaan. Toch mis ik het echt werken in de tuin nog steeds.”
Vakmanschap en loyale klanten
In twintig jaar tijd hebben ze indrukwekkende projecten gerealiseerd: tropische binnentuinen, werk voor overheden, buurtprojecten met impact. Sommige klanten zijn zelfs vanaf het begin gebleven. “We hebben echt een heel loyale klantenkring”, zegt Patricia.
“Daarnaast zijn we trots op dat wat we samen met ons personeel uiteindelijk in die jaren uit de grond hebben weten te stampen. Maar het meest blij worden we van het niveau van werk dat we leveren. Op wat ons team maakt. Dat vakmanschap, dat blijft bijzonder.”
Vooruitblikken
En de toekomst? “We willen doorgroeien met het liefst zo’n vier collega’s erbij. Maar het belangrijkste: we willen blijven doen waar we goed in zijn. Samen mooie dingen maken, vanaf kantoor tot buiten. En daarbij natuurlijk heel veel plezier houden in het werk, want dat is minstens zo belangrijk.”
Maarten besluit met een glimlach: “Hoewel ik er niet echt bij stilsta, realiseer ik me wel hoe we ooit begonnen. De dag begon om vijf uur in de ochtend en we gingen tot ’s avonds laat door, om vervolgens op zondag de administratie te doen. Dat hoeft nu niet meer, maar we zijn nog steeds heel druk. En dat is mooi. We gaan gewoon lekker door. Want stoppen? Dat zou ik zeker niet willen.”
